In Thailand is alles mogelijk..!

Ola!

Alweer een week voorbij en een hoop belevenissen rijker. Donderdagavond vertrokken we met de bus richting Phuket. Ondertussen zijn we dit lange reizen wel een beetje gewend, maar toch is het elke keer weer even afzien. Vooral deze keer, Lisanne en Lyzette vonden het gezellig om de hele avond de tune van “Ernst, Bobby & de rest” op een vrij irritante manier te zingen waardoor niemand die meer uit z’n hoofd kreeg.. maar uiteindelijk vielen ook zij in slaap en kwamen we de volgende middag in Phuket aan.

Hier gingen we eerst richting Patong Beach om een slaapplek te zoeken en een uur later vertrokken we richting “The Big Boeddha”. Nou groot kan je hem wel noemen, hij was 45 meter hoog! Het mooie aan deze Boeddha is dat hij bedekt wordt met allemaal tegeltjes die een wens van iemand bevatten. Dus natuurlijk moesten wij dat ook doen en hebben we met z’n allen een tegeltje beschreven die over een onbekende tijd ook op de Boeddha geplaatst zal worden. Cool toch? Hierna gingen we weer terug richting Patong Beach, liepen we wat rond en gingen we later op de avond wat eten en vervolgens het nachtleven van Phuket verkennen.

Wat ik over het nachtleven kan vertellen is dat het compleet anders is dan we gewend zijn. Thaise meisjes stonden aan danspalen te dansen en hun kont in westerse mannen hun gezicht te drukken, speelse blikken werden geworpen en op straat stonden de meisjes te wachten om meegenomen te worden. De seksindustrie waar je zoveel over hoort is daar echt heel duidelijk te merken en ik voelde me dan ook niet echt op m’n gemak. Gelukkig kwamen we later in een bar terecht waar bijna alleen maar toeristen waren waar we de avond al feestend hebben afgesloten.

De volgende ochtend vertrokken we vroeg richting Koh Phi Phi, een eiland dat dus bekend is van de film “the Beach”. Van de bootreis hebben we weinig mee gekregen, iedereen lag half in coma ;) Maar eenmaal op het eiland waren we klaar wakker en gingen we na het regelen van accommodatie met een boot langs de mooiste plekjes rond het eiland. Eerst hadden we een stop bij “Monkey Beach” en vervolgens kwamen we bij het beroemd strand aan, Maya Bay. Hier is dus de film echt opgenomen en ik snap ook wel waarom! Het was echt een super wit strand, super blauw water, achter het strand zat een soort jungle en het was een beetje afgesloten met rotsen. Klinkt heel vaag misschien, maar de foto’s maken het wel duidelijk :) Dus na een fotoshoot en wat relaxen en genieten van het uitzicht moesten we helaas weer terug richting de boot. ’s Avonds gingen we kijken bij een kickbox wedstrijd waar ook vrijwilligers aan mee mochten doen voor een bucket. Dan denk je, wie is nou stom genoeg om dat te doen?! Gek genoeg veel mensen en ook Lisanne & Lyzette boden zich ook. Nou om het in 1 woord te omschrijven: HILARISCH! Ze hadden een hele routine uitgedacht waarna ze de ring uit werden gestuurd omdat het nergens op leek. Haha, maar wel respect dat ze de ring zijn in gestapt! Hierna gingen we nog wat drankjes doen en een keer optijd (1 uur) naar bed want iedereen was toch wel een beetje moe.

De volgende ochtend begonnen we vol goede moed aan onze tocht richting de viewpoint. Vanaf daar had je namelijk super mooi uitzicht en kon je zien waar de tsunami overheen was geslagen. Na een half uur omhoog klimmen, het was echt stijl, kwamen we tot de ontdekking dat onze conditie zo goed als weg is. Beetje een tegenvaller maar het uitzicht maakte dit teleurstellende feitje weer helemaal goed! Het uitzicht was onwerkelijk mooi en ook indrukwekkend. Er hing namelijk een foto van hoe het was na de tsunami, dan zie je hoe snel mensen alles weer op kunnen bouwen. De tocht naar beneden ging een stuk sneller (goh..) en sloten we af met een drankje op het strand. Hierna gingen Q en Lisanne terug naar Bangkok en gingen wij op het strand liggen en daarna even langs alle winkeltjes. Later op de avond hebben we nog gezellig wat gedronken.. het was zo gezellig dat iedereen rond 4 uur weer in z’n bed lag en de volgende ochtend niets anders wou dan slapen ;) Gelukkig viel het bij mij nog mee en besloot ik Tamara te volgen naar het strand. Ze lag al helemaal klaar op dr handdoekje toen het ineens begon te regenen. Je kunt je vast wel inbeelden hoe dat eruit heeft gezien, super grappig! Aan het eind van de middag vertrokken ook wij weer naar Bangkok om onze laatste week school tegemoet te gaan.

En die is dus alweer voorbij. Dinsdag hadden we de laatste cliëntmeeting en woensdag de laatste CEO meeting. Helaas heb ik die niet bij kunnen wonen, want zoals veel van jullie waarschijnlijk al weten: ik lag weer es in het ziekenhuis. Kon het niet laten om deze ervaring te laten liggen aangezien die van Bali me zo enorm goed is bevallen.. Maar nee, helaas heb ik op de 1 of andere manier een fikse keelontsteking te pakken gekregen en daarbij uitdrogingsverschijnselen. In een ambulance, ik schaamde me dood, werd ik vanaf de dokter op de campus richting het ziekenhuis gebracht waarna ik in een rolstoel gepland werd en racend door het gebouw werd begeleid. Natuurlijk ben was ik de enige blanke in het hele ziekenhuis, dus in plaats van niet op te vallen, viel ik enorm op! Bij de dokter ging het onwerkelijke nog een stapje verder, Frederike mocht gezellig meekijken naar m’n opgezwollen keel. Gezellig toch? Hierna werd ik weer in een andere wachtruimte gezet (het was net een busreis, die stopt ook overal en moet je ook overal overstappen..) waar vervolgens mensen langskwamen om massage dingen te verkopen. In een ziekenhuis!! Het moest niet gekker worden.. blijkt maar weer, in Thailand is alles mogelijk!

Maar uiteindelijk werd ik dan toch naar m’n eigen kamer gebracht, een super grote deluxe kamer, waar ik aan het infuus werd gelegd en werd verzorgd door zusters die geen Engels kunnen. Dit is vrij ongemakkelijk maar ook wel grappig want op gegeven moment werd me gevraagd of ik naar de wc moest met de volgende woorden: “poo poo, pi pi??”. Alsof ik een kleuter van 3 ben, maargoed.. hilarisch toch? Verder was het ziekenhuis prima hoor. Ondertussen ben ik eindelijk weer thuis. Moet toegeven dat ik er helemaal klaar mee was na 3 dagen. Ik trok niet meer dat ze geen Engels konden en m’n ontslag werd alleen maar uitgesteld. Dus uiteindelijk heb ik ze ongeveer gedwongen om me te laten gaan en het heeft geholpen, want lig nu weer heerlijk in m’n eigen bedje! Ik kan weer eten en drinken dus het gaat helemaal goedkomen! :) En ik mag heel blij zijn met de mensen hier om me heen, ze hebben me steeds weer opgezocht, super lief!

En nu heb ik nog maar 1,5 week te gaan en dit was waarschijnlijk alweer 1 van m’n laatste reisverslagen.. Het is een heel onwerkelijk idee om straks weer terug te moeten en ik denk dat de tijd ook enorm snel zal gaan! Heb ik er zin in? Ja, dat wel. Iedereen weer zien lijkt me super en een ziekenhuis waar ze je verstaan is ook echt wel een pro! ;) haha maar we beginnen wel allemaal steeds meer te beseffen dat we bijna afscheid moeten nemen, iets waar we dan ook weer liever niet over nadenken! Maargoed, het einde is er nog niet! Dus nog even genieten nu het nog kan :)

Foto’s staan zoals gewoonlijk weer online! In week 7 heb ik ook nog wat cooking class foto’s toegevoegd. (http://picasaweb.google.com/bonnieopreis)

Tot snel!

Liefs Bonnie